نامه/ نورافکن روی آدمها

خواب و بیداری ام سلام 

دوساعت بیداری :

زمان : 6 الی 8 بعد از ظهر پنجشنبه سوم آذر ماه 67

مکان : نمایشگاه نقاشی - سالنی در طبقه ی  1 

جزییات : دیوارها با حدود 30 تابلوی نقاشی رنگ و روغن تزیین شده است 

در گوشه ای از سالن میزی با چند دسته گل بچشم می خورد 

دو نورافکن قوی با یک دوربین فیلمبرداری بوسیله ی آدمها جابجا می شوند 

حدود 75 نفر {شامل 10 کودک ( دختر و پسر ) - 40 نفر زن ( جوان - میانسال - مسن . عمدتا رنگ و روغن زده ! ) 25 نفر مرد ( در سنین مختلف ) }  در سالن وول می خورند ( فقط عده ی محدودی از تابلوها دیدن می کنند )

نوای پیانو بگوش می رسد 

آدمها :

1- گیتی مدیر زاده متولد 1332 - نقاش - نقاشی های روی دیوار کار اوست 

خوبرو - با مانتویی برنگ ارتشی - شاید کمرو و محجوب 

 2- صحاف    مدرس موسیقی 

 3- سیروس   شاگرد صحاف    25 ساله  پیانیست 

 4- فتحعلی    خوشرو - دستپاچه و خروس

 5- نکیسا       آرام - خسته - شاید کمی پرباد 

 6- داریوش      حراف - شکسته - کم نور

 7- زن داریوش    طفلی  !

 8- اکبر زرین مهر   نقاش - نقاش - نقاش 

 9- شکوهی         مردی بی شکوه 

 10- ................

 11- ................

زنانی از جنس عروسک با بزکهایی تند - دخترانی جوان با مانتوهای گشاد سیاه 

مردانی از نژاد کراوات - مردانی با موهای بلند 

 74- حسین شکوهمند 

 75- من 

شرح :

حسین در کنار منست چون همیشه 

داخل که می شویم هیاهوی آدمها - مخلوطی از عطرها و بارانی از نگاهها به ما هجوم می آورد 

از سمت راست شروع میکنیم - چهار تابلوی منظره - طبیعت - و بی حال   " مالی نیست ! "

تابلوی پنجم کپی از روی یک کار ایتالیایی - بشدت باسمه ای , نمایی از یک گلفروشی کنار خیابان  با طراحی ضعیف - 

پر از رنگهای کودکانه و شاد - "فرنگی بازی"  یک کپی دیگر , دختری پشت پیانو - محو         -"ای بدک نیست "

به گوشه سالن میرسیم باید بپیچیم - تابلوی بعدی - تاری کنار چیزی - کاری قابل قبول    زیرش " فروخته شد "

کار بعد یک تابلوی سه تکه ای از شاسی های پیانو و ورقه های نت - طراحی قوی - هارمونی رنگها و قشنگ , 

تابلوی نهم - نزدیک به سبک زرین مهر - پله ای و دیوار خانه ای و سایه های درختی - صمیمی 

و تا اینجا بهترین کار - بعد یک در قدیمی - طراحی نسبتا ضعیف و رنگ آمیزی خوب - و از تابلوی بعدی تا آخرها , تابلوهای بزرگ گلهای بزرگ رنگهای تند باسمه ای - باسمه ای و بد - بد 

یکی دوتا از کارهای آخر - پنجره ایست به باغ گل - ضعیف و تمام 

به سراغ صحاف  و سیروس می روم "سلام استاد علی شماره دو هستم "

صحاف مثل همیشه گرم -مهربان    و سیروس می گوید "- علی هم اینجاست "

فتحعلی مارا می بیند و می آید - خنده رو و کمی دستپاچه و بعد نکیسا را می بینیم 

"- سلام خانم قهرمان "   - " سلام علی جون ! حالتون چطوره ؟

من چند بار ......................  شمارو ندیدم "

جمله اش میان هیاهو نامفهوم است و نمی فهمم مرا چند بار ............ چی ؟؟    ندیده است . 

و بعد اکبر که با داریوش و زنش قاطیست - مزاحمش نمی شوم 

با حسین میرویم یک گوشه و به این جماعت رنگ و وارنگ نگاه می کنیم و کمی در مورد نقاشی ها گپ می زنیم - 

زنها قهقهه میزنند - دخترها زیر چشمی پسرها را می پایند پسرها دنبال دخترها موس موس می کنند و هرازگاهی نگاهی خوب هم هست 

فیلمبردارها در کار فیلمبرداریند 

صحاف میرود - فتحعلی هم میرود و بعد با سیروس برمیگردد - سراغ مدیرزاده را میگیرم نشانم میدهد که کنار یکی از تابلوهایش ایستاده و دوربین چی دارد رویش کار می کند و او کمی خجالتی - ظاهرا - افه هایش را به لنزها تحویل می دهد 

با سیروس چند دقیقه ای از گذشته می گوییم - سه چهار تابلو فروش میرود - تابلوی پله ها که بهتر بنظر میرسید از همه گرانتر است - 35 هزار تومان 

اکبر می آید - خوب - ساده و حرفهای زیاد 

بیشتر کارها را نمی پسندد او حتی پله ها را هم در نورپردازی کمی ضعیف می داند و شاید حق دارد 

قرار می گذاریم برای شنبه بعد از ظهر خانه اش 

و او میرود سراغ گیتی مدیرزاده تا بفهمد حرف حسابش چیست 

من یکی دوتا نگاه آشنا می بینم و بعد گمشان می کنم شلوغ است شاید هم ساره ( مطمئن نیستم )

وقت برگشتن است 

با فتحعلی  و سیروس خداحافظی می کنم و میروم سراغ اکبر و مدیرزاده 

- اکبرجان با اجازه . خانم مدیرزاده سلام خسته نباشید 

-سلام (رو به زرین مهر) ایشون ؟

اکبر الکی از من تعریف می کند 

به گیتی خانم میگویم     _ بعضی از کارهاتون عالی و بقیه هم خوب !

-مرسی لطف دارین !

- بعدا خدمت میرسم تا در مورد کارها صحبت کنیم 

-حتما تشریف بیارین 

به دور و برم نگاه می کنم - چند تا از عروسکها دور ما جمع شده اند 

و من باید بروم 

- خداحافظ

-  خداحافظ

خیابان - سیگار و 2 ساعت بیداری 

فدای تو - علی

  نیمه شب شنبه ساعت 1 اوایل آذر ماه 67

نامه / سالهای دور از خانه

سنگ صبورم :

سالهای دور از خانه , سالهای عوض شدن من بوده است . از خیلی ها و از خودم دور شده ام .

مثل درختی که جوان بوده است - سبز بوده است - ترد بوده است - دلنازک بوده است - امیدوار بوده است  به گلدرخت کناری چشم داشته است - چشم داشته است   مهر داشته است - مهر بوده است    و اکنون درختی است با تنه ای زمخت 

با شاخه هایی دور از زمین - با شاخه هایی گاه خشک , گاه سبز , گاه شکسته , دل سخت 

و امیدهایم کجا رفته است ؟ زندگیم کجا رفته است ؟

من از کدام باغ و جنگل ام ؟ کنار من کیست ؟ کنار من کجاست ؟

سالهای دور از خانه , سالهای عوض شدن دیگران بوده است 

سالهای عوض شدن جهان بوده است 

سالهای عوضی شدن جهان بوده است  

در این سالها جهان به جنگ نزدیک بوده است و من که هیچگاه جنگ را نیاموخته م میان این جنگ زار شاخه هایم را یکی یکی از دست میدهم 

همانگونه که در این سالها جوانیم - رنگهایم - اعظم مهرهایم را از دست داده ام 

از من چیزی عجیب مانده است - چیزی عجیب .

گویی مالیخولیایی            محترم ,  مرا از جوانی و از پیری  به یکسان دور کرده است .

مرا از خوبی و بدی به یکسان دور کرده است - دور کرده است 

مرا از جهالت و دانایی دور کرده است 

مرا از همه چیز و از هیچ چیز دور کرده است 

                                                                گرگان - بیست و سوم آبان شصت و هفت 

نامه / "او"

زمین ام سلام 

هیچگاه تا کنون در یک آن دچار خواسته هایی اینچنین متضاد نشده ام 

خواستن - نخواستن 

اما بسیار پیش آمده است که در دوره هایی متفاوت , احساسهایی مختلف داشته باشم 

به گذشته ام که نگاه می کنم پر است از تضادها و اختلافها - تیرگی ها روشنی ها 

من شاید به اندازه ی تمام مردم جهان با احساسم زندگی کرده ام 

همیشه سرشار , همیشه افراط گر 

گاه تا اوج خوشبختی رفته ام گاه در حضیض ناکامی غلطیده ام 

اما سوی این احساسها همیشه در یک آن موافق هم بوده است 

اکنون درمانده ام نمیدانم باید چه را آرزو کنم 

بندی عزیز می تواند وجودی عزیز را به من وصل کند 

کدام با من موافق است ؟

وجود او ؟     نبود او ؟

کاش باشد - بیاید      کاش نباشد - نیاید 

کاش این بند مرا ببندد      بند ؟

آه نه   ایکاش 

دیروز و امروز من تماما بدینگونه گذشته است 

گاهی موافق آمدن اویم گاهی نه 

احساس آری می گوید اندیشه نه میسراید 

گاه احساس سعادت می کنم گاه آینده را تیره می بینم - دلواپسم 

جواب تو هرچه باشد من خوشحال نخواهم بود 

جواب تو هرچه باشد من خوشبختی ام را از دست داده ام 

جواب تو هرچه باشد من دستپاچه خواهم شد 

اگر او به وجود آمده باشد 

آیا می توان از "او" گذشت ؟ اوئی که دیگر خوشبختی نیست 

ناخواسته است و شاید عین حماقت است 

و اگر او به وجود نیامده باشد حسرتی است حسرتی است حسرتی 

و آه 

سرخه ریکا 

یازدهم شهریور 67

نامه / حافظ

شاخه نباتم  سلام                                                                                                       

دلم می خواست حرفهایم را امشب جور دیگری گفته باشم   

نیم ساعتی کاغذ سفید ماند جوهر خودنویس خشک شد و نامه نشد 

خستگی تن بود و ناتوانی ذهن _ شاید بی ربط به کار روز نبود 

اما احساس همچنان به کلمه ها حمله می کرد 

راحت نبودم _ دلم می خواست بنویسم _ نه تکرار نه بیحال 

اگر حافظ نبود منصرف می شدم 

کدام کلام موجز و زیبا بهتر از حافظ می توانست گویای حالم باشد ؟

انگار حافظ هم دوره ای را چون هم اکنون من گذرانده است 

یا من قرن ها پیش یکبار دیگر هم بوده ام 

درد عشقی کشیده ام که مپرس 

درد هجری چشیده ام که مپرس 

گشته ام در جهان و آخر کار 

دلبری برگزیده ام که  مپرس

آنچنان در هوای خاک درش

 میرود آب دیده ام که مپرس 

من به گوش خود از دهانش دوش

 سخنانی شنیده ام که مپرس

سوی من لب چه می گزی که مگوی 

لب لعلی گزیده ام که مپرس 

بی تو در کلبه ی گدایی خویش 

رنج هایی کشیده ام که مپرس 

همچو حافظ غریب در ره عشق 

به مقامی رسیده ام که مپرس 

                                                                                     سرخه ریکا

                                                                                هشتم شهریور ماه  67                                                                                                 

نامه / ویرجینیا وولف

همیشه خوب - همیشه نو  سلام 

" خانم دالووی " از ویرجینیا وولف را می خوانم و سایه ی ماه ؟ استیونز را گوش می کنم 

گمان نمیکنم کسی مرا بفهمد و اکنون حتی تو  -

این چیزی نیست که مختص من باشد وقتهایی هست که آدم به گونه ایست که هیچکس شاید نمی فهمدش - مثل الان من .

آدم اینجور وقتهاست که تنهایی به مفهوم فلسفی اش را می فهمد 

اگرچه شاید دهها - صدها - هزارها رشته ی منطقی - احساسی آدم را به دیگران وصل می کند اما لحظاتی هست که این بندها کافی نیستند 

تا آدم تنهایی همیشگی موروثی اش را از یاد ببرد 

شاید تنهایی همیشه هست  ما فراموشش می کنیم 

تعریف شدنی نیست توضیح دادنی نیست برای نشان دادنش باید اشاره کنم به 

وقتهایی که تو هم - و دیگران هم - به تنهایی میرسی   - به تنهایی میرسند -

حتی نمی توانم بفهمم بد است یا خوب است اما هست همینجاست 

کمی گس و کمتر تلخ است و چه کسی هست که بصراحت بگوید گسی و تلخی , بد است ؟

آدمها دو جور نیستند  بد - خوب       نه آدمها جورواجورند 

بد - خوب - گس - تلخ - بیرنگ و .....................

من الان اینجوریم کمی گس - کمتر از آن تلخ 

                                                                       فدای تو - سرخه ریکا

                                                                          دوم شهریور ماه 67